ειδικές θεραπείες

Η προλοθεραπεία αποτελεί ένα είδος αναγεννητικής θεραπείας που επιταχύνει τη διαδικασία επούλωσης των συνδέσμων των αρθρώσεων και των τενόντων του μυοσκελετικού συστήματος. Διενεργείται μέσω τοπικών εγχύσεων διαλύματος γλυκόζης στους τένοντες και συνδέσμους που έχουν υποστεί τραυματισμό και κυρίως στο σημείο που ο τένοντας ή ο σύνδεσμος προσκολλάται στο οστό (ένθεση).

Η αναγεννητική αυτή μέθοδος εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά από τον Αμερικανό George Hackett, όπου από το 1930 μέχρι το 1960 χρησιμοποίησε τη μέθοδο αυτή σε μεγάλο αριθμό ασθενών με επώδυνα μυοσκελετικά προβλήματα, με την αποτελεσματικότητα της μεθόδου να φθάνει στο 90% των περιπτώσεων.

Ο όρος προλοθεραπεια προέρχεται από την Λατινική λέξη proles που σημαίνει απόγονοι (γενιά). Ο Hackett χρησιμοποίησε τον όρο αυτό για να τονίσει ότι η συγκεκριμένη διαδικασία προάγει την αναγέννηση και τον πολλαπλασιασμό των προσβεβλημένων ιστών.

Οι σύνδεσμοι είναι οι βασικοί σταθεροποιητές του μυοσκελετικού συστήματος, όπου συνδέοντας τα οστά μεταξύ τους σταθεροποιούν τις αρθρώσεις και έτσι οι κινήσεις μας γίνονται αρμονικές και σταθερές. Οι τένοντες αποτελούν τις καταλήξεις των μυών στα οστά. Σε αρκετές περιπτώσεις, ειδικά στον αθλητικό πληθυσμό, οι σύνδεσμοι και οι τένοντες, λόγω χρόνιας καταπόνησης ή/και επαναλαμβανόμενων μικροτραυματισμών, εμφανίζουν εκφυλιστικές αλλοιώσεις, χάνουν τις βασικές ανατομικές τους ιδιότητες και δημιουργούν αστάθεια των αρθρώσεων η οποία και προκαλεί πόνο και μείωση της λειτουργικότητας των μυών που είναι υπεύθυνοι για την κίνηση των αρθρώσεων. Επιπρόσθετα, η επούλωση των τενόντων και των συνδέσμων καθυστερεί ιδιαίτερα, λόγω της φυσικής πτωχής τους αιμάτωσης. Η καθυστέρηση της φυσικής επουλωτικής δραστηριότητας προκαλεί μείωση της φυσικής δύναμης και της λειτουργικότητας αυτών των ανατομικών δομών, με αποτέλεσμα την εμφάνιση πόνου και τη μείωση της αθλητικής απόδοσης.

Τα κύρια κύτταρα από τα οποία αποτελούνται οι σύνδεσμοι και οι τένοντες και στα οποία οφείλουν τις βασικές τους ανατομικές ιδιότητες είναι οι ινοβλάστες (κύτταρα συνδετικού ιστού). Έχει αποδειχθεί εργαστηριακά ότι η προλοθεραπεία προκαλεί σημαντική αύξηση του πολλαπλασιασμού των ινοβλαστών και των κυττάρων του κολλαγόνου (αναγεννητική δράση), επιταχύνοντας την ανακατασκευή των εκφυλισμένων αυτών δομών. Η επουλωτική διεργασία μειώνει την εμφάνιση πόνου και τον χρόνο αποχής από τις αθλητικές δραστηριότητες και επαναφέρει τον πάσχοντα στα επίπεδα απόδοσης προ τραυματισμού.

Με απλά λόγια, η τοπική έγχυση του διαλύματος γλυκόζης (προλοθεραπεία) στις προσβεβλημένες περιοχές, προκαλεί μία μικρού βαθμού άσηπτη τοπική φλεγμονώδη αντίδραση που ερεθίζει ευεργετικά τους πάσχοντες ιστούς, προκαλώντας αύξηση της τοπικής αιματικής ροής και ταχύτερη ενεργοποίηση της επουλωτικής διαδικασίας. Γενικά, η επούλωση όλων των ιστών εξαρτάται από την ποιότητα και ποσότητα της τοπικής αιματικής άρδευσης, έτσι όσο μεγαλύτερη και ποιοτικότερη είναι αυτή τόσο ταχύτερη και αποδοτικότερη είναι η επούλωση. Όπως αναφέρει ο Hackett, μετά την ολοκλήρωση των συνεδριών προλοθεραπείας αυξάνεται η ισχύς των προσβεβλημένων συνδέσμων και τενόντων κατά 40% σε σχέση με τα επίπεδα πριν την έναρξη των συνεδριών.

Η επίδραση της προλοθεραπείας είναι μακροχρόνια και δεν παρουσιάζει παρενέργειες, σε σχέση με διάφορους φαρμακευτικούς παράγοντες που λειτουργούν άμεσα, αλλά για σύντομο χρονικό διάστημα και μακροπρόθεσμα μπορούν να επηρεάσουν τη μηχανική αντοχή των συνδέσμων και τενόντων (ρήξη τενόντων/συνδέσμων).

Η προλοθεραπεία ενδείκνυται σε περιπτώσεις οσφυαλγίας, αυχεναλγίας, γοναλγίας (οστεοαρθρίτιδα γόνατος, κακώσεις γόνατος), τενοντίτιδες, επικονδυλίτιδες, πελματιαία απονευρωσίτιδα, περιαθρίτιδα ώμου, αθλητικές κακώσεις και στην ινομυαλγία. Εφαρμόζεται χωρίς καμία αντένδειξη (γιατί δεν περιέχει φαρμακευτική ουσία) σε όλες τις ηλικίες και ειδικά σε ασθενείς που δεν μπορούν να πάρουν φάρμακα ή/και δεν επιθυμούν να υποστούν χειρουργική επέμβαση, ακόμα και στους σακχαροδιαβητικούς ασθενείς.

Όσον αφορά στη συχνότητα εφαρμογής και στη διάρκεια της θεραπείας, το πρωτόκολλο θεραπείας εξατομικεύεται ανάλογα με την κάθε περίπτωση. Σε πολλές κλινικές περιπτώσεις, πραγματοποιούνται συνολικά 6 με 12 συνεδρίες, 2-3 συνεδρίες εβδομαδιαίως ανά διαστήματα 2-3 εβδομάδων.

Ειδικά σε αθλητές υψηλού επιπέδου, χρησιμοποιούνται ευρύτερα οι εγχύσεις προλοθεραπείας με εξαιρετικά αποτελέσματα στη ταχύτερη επιστροφή των τραυματισμένων αθλητών στην αγωνιστική δραστηριότητα και στην αποφυγή πρόκλησης νέου τραυματισμού.

H μεσοθεραπεία αποτελεί μία μέθοδο τοπικών μικροεγχύσεων, που πραγματοποιούνται στο μεσόδερμα (περιοχή του δέρματος κάτω από την επιδερμίδα, όπου και οφείλεται η ονομασία της μεθόδου), μέσω ειδικών βελονών μικρού μήκους και διαμετρήματος. Στην καθημερινή κλινική πράξη χρησιμοποιείται συνήθως ένα μείγμα από φυσιολογικό ορό, τοπικό αναισθητικό και αντιφλεγμονώδες, που εγχύονται ακριβώς κάτω από την επιδερμίδα, στο μεσόδερμα. Η θεραπεία αυτή ξεκίνησε το 1958 από τον Γάλλο Michel Pistor και έκτοτε χρησιμοποιούνται πολλές παραλλαγές στην τεχνική, αλλά και στις ουσίες που χρησιμοποιούνται.

Το κύριο πλεονέκτημα της μεθόδου είναι η τοπική αντιφλεγμονώδης/αναλγητική δράση με αποφυγή της συστηματικής χορήγησης των φαρμάκων και τις γνωστές παρενέργειες σε όλα τα συστήματα του ανθρωπίνου σώματος.

Αποτελεί ασφαλή συμπληρωματικό τρόπο αναλγησίας σε ασθενείς με νεφρική ή/και ηπατική νόσο, όπου αντενδείκνυται η συστηματική χορήγηση φαρμάκων. Επιπρόσθετα, η τοπική έγχυση εξασφαλίζει μέγιστο θεραπευτικό αποτέλεσμα στους προσβεβλημένους ιστούς, με αποφυγή της συστηματικής χορήγησης αναλγητικών φαρμακευτικών ουσιών. Η διαδικασία εγχύσεων διαρκεί περίπου 20 λεπτά. Δεν εμφανίζονται συστηματικές παρενέργειες, παρά μία ήπια ερυθρότητα στα σημεία εγχύσεων που υποχωρεί μετά από λίγα λεπτά.

Οι ενδείξεις για τα επώδυνα μυοσκελετικά σύνδρομα περιλαμβάνουν την οσφυαλγία, την αυχεναλγία, την έσω και έξω επικονδυλίτιδα του αγκώνα, την ινομυαλγία και γενικότερα τις μυοσκελετικές δομές με εμφάνιση οξέος ή/και χρόνιου πόνου.

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιούνται συνεδρίες μεσοθεραπείας για την αντιμετώπιση του οξέος και χρόνιου μυοσκελετικού πόνου, με μία συχνότητα συνεδριών 2-3/εβδομάδα και για συνολικά 12 συνεδρίες. Ειδικά στις περιπτώσεις οξείας και χρόνιας αυχεναλγίας και οσφυαλγίας, αποτελεί άριστη συμπληρωματική θεραπευτική μέθοδο που δεν επιβαρύνει τη συστηματική κυκλοφορία των ασθενών.

Ο βελονισμός αποτελεί μία από τις αρχαιότερες επεμβατικές θεραπευτικές τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν στον πλανήτη και ξεκίνησε από την Κίνα. Η βασική ανατολική θεωρία του βελονισμού υποστηρίζει την ύπαρξη ενέργειας που κυκλοφορεί στο σώμα του ανθρώπου με καθορισμένη πορεία-διαδρομές: τους μεσημβρινούς. Οι πρωτεύοντες μεσημβρινοί είναι 12 και περιέχουν 360 κύρια σημεία βελονισμού. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, όπως στη φύση έτσι και ο άνθρωπος αποτελείται από YIN (ύλη) και YANG (ενέργεια) που εκδηλώνονται και ισορροπούν μεταξύ τους με διαφορετικό τρόπο σε κάθε περίπτωση. Σκοπός είναι η εξισορρόπηση της ενέργειας του ανθρώπου, κάτι που στη Δυτική ιατρική ονομάζεται ομοιόσταση. Στο Δυτικό πολιτισμό ο βελονισμός έγινε ευρύτερα αποδεκτός περί το 1970 και από τότε εφαρμόζεται ευρύτατα. Η ανάπτυξη της νευροφυσιολογίας βοήθησε στην κατανόηση των μηχανισμών δράσης του βελονισμού. Ο πόνος μεταδίδεται με συγκεκριμένες νευρικές ίνες στο νωτιαίο μυελό (Αδ και C ίνες) και από εκεί στον υποθάλαμο, στο κέντρο επεξεργασίας και αντίληψης του πόνου. Για τον τρόπο πρόκλησης αναλγησίας, υπάρχουν διάφορες θεωρίες που επεξηγούν την αναλγητική δράση του βελονισμού, μία εκ των οποίων είναι και η θεωρία της πύλης ελέγχου του πόνου των Meltzack και Wall (1965). Όπως αναφέρθηκε, ο πόνος μεταδίδεται με τις μικρότερης διαμέτρου και ταχύτητας ίνες Αδ και C. Ο βελονισμός ενεργοποιεί τις περιφερικές ίνες μεγαλύτερης διαμέτρου και ταχύτητας, μέσω του ερεθισμού που προκαλεί, με αποτέλεσμα τη διακοπή μετάδοσης των επώδυνων ερεθισμάτων που φθάνουν με τις βραδύτερες ίνες που άγουν τον πόνο.

Ενδείξεις του βελονισμού για την πρόκληση αναλγησίας είναι όλα τα επώδυνα οξέα και χρόνια σύνδρομα. Τη σημερινή εποχή ο βελονισμός εφαρμόζεται ευρύτατα σε όλο τον κόσμο. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελληνική νομοθεσία με αποφάσεις του Υπουργείου Υγείας «..δέχεται το βελονισμό ως μία μέθοδος θεραπείας η οποία εφαρμόζεται μόνο από ιατρούς.» Αρ.Πρωτ. Υ7οικ./4270/25-6-96.

Ο βελονισμός χρησιμοποιεί μόνο το μηχανικό τραύμα για την πρόκληση αναλγησίας και έτσι αποφεύγεται η χρήση φαρμακευτικών ουσιών. Δεν υπάρχουν αντενδείξεις, αρκεί να πραγματοποιείται από έμπειρο θεραπευτή και γνώστη της ανατομίας των δομών του ανθρωπίνου σώματος προς αποφυγή επιπλοκών.

Ο βελονισμός χρησιμοποιείται συμπληρωματικά για όλα τα επώδυνα οξέα και χρόνια μυοσκελετικά σύνδρομα, με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Επίσης, βρίσκει άριστη εφαρμογή στην αντιμετώπιση των κεφαλαλγιών και ειδικότερα της ημικρανίας.

Η θεραπεία με TECAR επιταχύνει τις φυσιολογικές ενδογενείς διαδικασίες του μεταβολισμού των ιστών, διεγείροντας έτσι την αιματική/λεμφική κυκλοφορία και προκαλώντας διέγερση σε κυτταρικό επίπεδο, με μεγαλύτερη συνεισφορά οξυγόνου και θρεπτικών συστατικών στα σημεία που είναι αναγκαίο. Με τον τρόπο αυτό, επιταχύνεται η διαδικασία αντιμετώπισης και θεραπείας των μυοσκελετικών παθήσεων (αυχεναλγία, οσφυαλγία, τενοντοπάθειες και οξύ/χρόνιο άλγος).

Η θεραπεία με Tecar μπορεί να θεραπεύσει αποτελεσματικά, ανώδυνα και γρήγορα, διάφορες παθολογικές καταστάσεις του μυοσκελετικού συστήματος (διάστρεμμα, οσφυαλγία, αυχενικό σύνδρομο, τενοντοπάθειες κ.α.) σε οξεία και χρόνια φάση.

Η θεραπεία με Tecar πραγματοποιείται με τον ασθενή σε άνετη θέση ανάλογα με την πάθησή του, αλλά και ταυτόχρονα θέση να αναπτύξει τεχνικές κινητοποίησης. Χρησιμοποιούνται επιφανειακά ηλεκτρόδια, τα οποία προκαλούν ενδογενή διέγερση των ιστών σε συνδυασμό με σημαντική αύξηση της θερμοκρασίας και ενεργοποιούν την ομαλή αιματική κυκλοφορία και την αποτελεσματική και γρήγορη παροχέτευση των ιστών.

Η διάρκεια της θεραπείας με Tecar κυμαίνεται από 10-20 λεπτά για μία εντοπισμένη αντι-φλεγμονώδη θεραπεία, 25-35 λεπτά για μια εντατική θεραπευτική αγωγή και μέχρι 45 λεπτά για μια θεραπεία πρόληψης και συντήρησης.

Τα ωστικά κύματα όταν εφαρμόζονται στο ανθρώπινο σώμα, δημιουργούν τριχοειδικές ρήξεις στην περιοχή όπου εφαρμόζονται, οι οποίες αυξάνουν σε μεγάλο βαθμό την έκκριση θρεπτικών συστατικών και βελτιώνουν την παροχή αίματος και την ιστική οξυγόνωση, με αποτέλεσμα τη ταχύτερη επούλωση, αναλγησία και αποκατάσταση. Επίσης, διεγείρουν την έκλυση ενδογενών ενδορφινών και επιδρούν στο κεντρικό νευρικό σύστημα με σκοπό να μειώσουν το αίσθημα του πόνου (αναλγησία).

Η θεραπεία με κρουστικό υπέρηχο (Shockwave) εφαρμόζεται με επιτυχία για τη θεραπεία οξέων και χρόνιων μυοσκελετικών παθήσεων (έσω και έξω επικονδυλίτιδα, τενοντοπάθεια επιγονατιδικού-αχιλλείου-υπερακανθίου, trigger points, πελματιαία απονευρωσίτιδα, παγωμένος ώμος, άκανθα πτέρνας κ.α.).

Η θεραπεία με κρουστικό υπέρηχο (Shockwave) μπορεί να χαρακτηριστεί ως ελαφρώς επίπονη. Ωστόσο, το γεγονός ότι η διάρκεια της κάθε συνεδρίας είναι περίπου 5-10 λεπτά, κάνει τους περισσότερους ασθενείς να είναι σε θέση να την ανεχτούν σχετικά ευχάριστα. Οι περισσότεροι ασθενείς θα βιώσουν μια άμεση ανακούφιση του πόνου. Οι συνεδρίες γίνονται με διαστήματα των 3 με 5 ημερών (1-2 συνεδρίες/εβδομάδα), ανάλογα με το θεραπευτικό πρωτόκολλο και την ανοχή του ασθενούς και προτείνεται οι ασθενείς να απέχουν από τη σωματική δραστηριότητα, ειδικά των περιοχών αυτών στις οποίες πραγματοποιήθηκε η θεραπεία για 24-48 ώρες μετά από κάθε θεραπευτική συνεδρία.

Tο πελματογράφημα αποτελεί μία ανώδυνη εξέταση που καταγράφει και αναλύει την κατανομή των φορτίσεων (πιέσεων) των πελμάτων κατά τη διάρκεια της στάσης και βάδισης, μετατρέποντας έτσι σε ψηφιακή μορφή πολύτιμα στοιχεία σχετικά με τον τρόπο που στεκόμαστε και βαδίζουμε. Δεν υπάρχει καμία αντένδειξη και κανένας κίνδυνος για τη διενέργεια της εξέτασης.

Ο πελματογράφος είναι μία συσκευή με τη μορφή πλατφόρμας (τάπητας βάδισης) με χιλιάδες αισθητήρες πίεσης, οι οποίοι καταγράφουν στο πέρασμά μας από το μηχάνημα τις πιέσεις που ασκούνται σε κάθε σημείο του πέλματος. Με τον τάπητα βάδισης συνδέεται ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής, ο οποίος μέσω ειδικού λογισμικού καταγράφει, επεξεργάζεται και αναλύει σε ψηφιακή μορφή τις πληροφορίες.

Το πελματογράφημα διενεργείται κυρίως με 2 τρόπους:
α) Δυναμικό: όπου ο δοκιμαζόμενος βαδίζει με κανονικό ρυθμό και πραγματοποιεί διασκελισμό επάνω στον ειδικό τάπητα.
β) Στατικό: όπου ο δοκιμαζόμενος παραμένει σε ισορροπία σε όρθια θέση επάνω στον ειδικό τάπητα.

Το πελματογράφημα ουσιαστικά δημιουργεί το ψηφιακό αποτύπωμα του ανθρωπίνου πέλματος κατά την όρθια θέση και κατά τη διάρκεια της βάδισης. Έτσι, καταγράφεται και αναλύεται ο τρόπος με τον οποίο το σώμα μας μεταφέρει τα φορτία στα πέλματα και από εκεί στην επιφάνεια βάδισης.

H καταγραφή και ανάλυση των μετρήσεων γίνεται από τον ειδικό ιατρό, ο οποίος και θα αξιολογήσει τυχόν παρεκκλίσεις από το φυσιολογικό, όπως κακή στάση και βάδιση και σημεία μεγάλης φόρτισης στα πέλματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, συνιστάται κατασκευή ειδικών και εξατομικευμένων, βάσει των μετρήσεων, ορθωτικών πελμάτων, τα οποία και τοποθετούνται μέσα στα παπούτσια (έσω υποδήματος).

Με τη διόρθωση των δυνάμεων που ασκούνται στα πέλματά σας επιτυγχάνεται:
• Μέγιστη απορρόφηση των κραδασμών κατά τη βάδιση και το τρέξιμο
• Μείωση της μυϊκής καταπόνησης
• Αύξηση της αθλητικής απόδοσης
• Μείωση/αποφυγή αθλητικών τραυματισμών

Οι κύριες ενδείξεις για την πραγματοποίηση του πελματογραφήματος είναι η διόρθωση των παθήσεων των πελμάτων (βλαισοπλατυποδία, κοιλοποδία, ραιβοποδία, πόνος στα μετατάρσια-μεταταρσαλγία, πελματιαία απονευρωσίτιδα), σε περιπτώσεις οστεοαρθρίτιδας των ποδοκνημικών αρθρώσεων, των γονάτων, των ισχίων ή/και παθήσεων της σπονδυλικής στήλης, σε περιπτώσεις επαναλαμβανόμενων τραυματισμών της ποδοκνημικής άρθρωσης (διαστρέμματα) και ανισοσκελίας (διαφορά μήκους των κάτω άκρων).

Τα ειδικά πέλματα που κατασκευάζονται βάσει των μετρήσεων του πελματογραφήματος διορθώνουν τις ασυμμετρίες και παρεκκλίσεις, μειώνουν τον πόνο, αυξάνουν την απόδοση στις καθημερινές και αθλητικές δραστηριότητες και βοηθούν σε μεγάλο βαθμό στην πρόληψη των αθλητικών τραυματισμών.

Διαθέτω στο ιατρείο μου πελματογράφο της COMEX, μία από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες εταιρείες ανάλυσης βάδισης και κατασκευής ορθωτικών πελμάτων.

Στη θεραπεία με PRP (Platelet-Rich Plasma, αυτόλογοι βιολογικοί παράγοντες του ίδιου του ασθενούς χρησιμοποιούνται για την επιδιόρθωση και αναγέννηση των τραυματισμένων και εκφυλισμένων ιστών. Η μέθοδος ανήκει στις θεραπείες της Αναγεννητικής Ιατρικής.

Οι Αυτόλογοι Αυξητικοί Παράγοντες χρησιμοποιούνται τα τελευταία έτη στην αντιμετώπιση των μυοσκελετικών παθήσεων. Από το 2006, ξεκίνησε στις ΗΠΑ, η εφαρμογή των εγχύσεων PRP αρχικά σε τραυματισμούς και αθλητικές κακώσεις και αργότερα σε εκφυλιστικές αλλοιώσεις του μυοσκελετικού συστήματος.

Η θεραπεία με PRP σε συνδυασμό με την υπερηχογραφική καθοδήγηση για τη διενέργεια των εγχύσεων, δίνει στον θεραπευτή τη δυνατότητα αναγέννησης βλαβών όπως θλάσεις, ρήξεις και εκφυλιστικές παθήσεις (όπως οστεοαρθρίτιδα).

Το PRP συνιστά ένα βιολογικό σκεύασμα που παρασκευάζεται από το φλεβικό αίμα του ασθενούς και είναι εμπλουτισμένο σε αιμοπετάλια και αυξητικούς παράγοντες. Διάφορες κλινικές μελέτες έχουν δείξει πως η χρήση του ενισχύει τους τοπικούς μηχανισμούς αποκατάστασης, ελαττώνει τον πόνο και τη φλεγμονή, καθώς και μειώνει σημαντικά τον χρόνο αποκατάστασης σε αθλητικούς τραυματισμούς και σε εκφυλιστικές παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος.

Το σκεύασμα είναι απόλυτα ασφαλές, διότι είναι αυτόλογο προϊόν (από τον ίδιο τον ασθενή) και δεν υπάρχουν αντενδείξεις για τη χρήση του. Ουσιαστικά λαμβάνεται μικρή ποσότητα φλεβικού αίματος από τον ασθενή, όπου μετά από κατάλληλη επεξεργασία και φυγοκέντρηση λαμβάνεται το τελικό σκεύασμα όπου εγχύεται στο σημείο βλάβης. Όλες οι εγχύσεις στο ιατρείο μου πραγματοποιούνται υπό υπερηχογραφική καθοδήγηση για την ασφάλεια των ασθενών και τη λήψη του μέγιστου θεραπευτικού αποτελέσματος.

Το PRP χρησιμοποιείται στις παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος για την αντιμετώπιση τενοντοπάθειας (όπως του υπερακανθίου στον ώμο), μυϊκών κακώσεων-θλάσεων, οστεοχόνδρινων βλαβών, ρήξεων μηνίσκου και συνδέσμων.

Το όζον είναι ένα αέριο που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα και μας προστατεύει από την υπεριώδη ακτινοβολία του ήλιου. Το όζον αποτελείται από τρία άτομα οξυγόνου (Ο3). Στην ιατρική χρησιμοποιείται μείγμα οξυγόνου και όζοντος (Ο2/Ο3), το λεγόμενο «Ιατρικό θεραπευτικό Όζον», σε συγκεκριμένες συγκεντρώσεις αναλόγως των παθήσεων.

Η ιατρική χρήση του όζοντος, δηλ η οξυγονο-οζονοθεραπεία, χρησιμοποιείται πάνω από πενήντα χρόνια σε πολλές χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία, Ρωσία), αλλά και στην Κούβα και σε πολλές ανατολικές και Ασιατικές χώρες.

Το όζον θεωρείται ασφαλές για ιατρική χρήση;

Απόλυτα. Το όζον δεν προκαλεί αλλεργίες ή παρενέργειες. Θεωρείται απόλυτα ασφαλές όταν εφαρμόζεται από ειδικό ιατρό ακολουθώντας τα διεθνή πρωτόκολλα εφαρμογής για κάθε πάθηση.

Ποιοι οι μηχανισμοί δράσης του;

Μελέτες που διεξάγονται από τον 19ο αιώνα, έδειξαν ότι αντιδρά με την πλειονότητα των οργανικών και ανόργανων ουσιών μέχρι την πλήρη οξείδωση τους. Είναι το πιο ισχυρό-μη φαρμακευτικό αντιμικροβιακό – αντιιικό – μυκητοκτόνο που είναι γνωστό. Έχει ισχυρή αντιφλεγμονώδη και αναλγητική δράση, αυξάνει την αιματική ροή στα τριχοειδή αγγεία και απελευθερώνει περισσότερο οξυγόνο στου ιστούς, Ταυτόχρονα ενεργοποιεί και διεγείρει το ανοσοποιητικό και αντιοξειδωτικό σύστημα, ενισχύοντας τους μηχανισμούς ανάπλασης.

Τρόποι χορήγησης

Η χορήγηση του όζοντος γίνεται με τους εξής τρόπους:

Μεγάλη αυτομετάγγιση: Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται περισσότερο σήμερα για την αντιμετώπιση παθήσεων του κυκλοφορικού συστήματος, παθήσεων του ανοσοποιητικού (σκλήρυνση κατά πλάκας, Νόσος του Parkinson, ρευματοειδή αρθρίτιδα, σύνδρομο του Crohn κ.α.), στη γηριατρική για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ηλικιωμένων και στους αθλητές. Συνίσταται στην λήψη φλεβικού αίματος από τον ασθενή, το οποίο αναμειγνύεται με μείγμα οξυγόνου – όζοντος και επαναχορηγείται.

Μικρή αυτομετάγγιση: Είναι η χορήγηση ενδομυικώς, μίας μικρής ποσότητας οζονοποιημένου αίματος (λήψη από μια περιφερική φλέβα του ασθενούς). Είναι μία ιδανική μέθοδος για μυοσκελετικές παθήσεις, αίσθημα κόπωσης, αλλεργίες, ακμή και στους αθλητές.

Υποκλυσμός εντέρου: Είναι η δεύτερη σε συχνότητα χρησιμοποιουμένη μέθοδος μετά τη μεγάλη αυτομετάγγιση και αρκετοί ασθενείς την προτιμούν επειδή είναι μία μέθοδος εντελώς ανώδυνη και η διάρκεια δεν ξεπερνά τα 15 – 20 λεπτά. Γίνεται με την εισαγωγή, μέσω ενός λεπτού καθετήρα, μείγματος οξυγόνου – όζοντος, για παθήσεις του εντέρου (κολίτιδες, σύνδρομο του Crohn, νεοπλασίες), για αυτοάνοσα σύνδρομα (σκλήρυνση κατά πλάκας, Νόσος του Parkinson), γεροντική άνοια, τόνωση του οργανισμού, αίσθημα κόπωσης, ινομυαλγία κ.α.

Ενέσεις ενδομυικές και υποδόριες: Η χορήγηση του όζοντος ενδομυϊκά (για μυοσκελετικά σύνδρομα, για κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, για εκφυλιστικές αρθρίτιδες, για κεφαλαλγίες–αυχεναλγίες κλπ.) και υποδορίως (για κυτταρίτιδα, έρπητα, ακμή κλπ.) γίνεται στα σημεία πόνου και στα σημεία όπου απαιτείται βελτίωση του τροφισμού των ιστών.

Τοπική εξωτερική εφαρμογή: Είναι εντελώς ανώδυνη, η εφαρμογή γίνεται με μείγμα οξυγόνου – όζοντος σε ειδικούς σάκους. Έχοντας ισχυρή αντι-μικροβιακή δράση και βελτιώνοντας τη ρεολογική ιδιότητα του αίματος, επιτρέπει τη μεγαλύτερη ροή του, σε όλο το αγγειακό σύστημα βελτιώνοντας έτσι την κυκλοφορία και επιταχύνοντας την επούλωση κατακλίσεων και ποιότητας του δέρματος.

Η οζονοθεραπεία αποτελεί μία μέθοδο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από διαφορετικές ιατρικές ειδικότητες, όπως η φυσιατρική, η ορθοπεδική, η δερματολογία, η οδοντιατρική και η νευρολογία και σε διαφορετικές ασθένειες και παθήσεις.

Χορηγείται με ενέσιμη μορφή-έγχυση (ενδομυϊκά, ενδοαρθρικά και υποδόρια) σε παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος όπως η αυχεναλγία, άλγος από κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, η οσφυαλγία, η οστεοαρθρίτιδα, το αυχενικό σύνδρομο αλλά και σε τενοντοπάθειες, τενοντοελυτρίτιδες, γενικευμένες μυαλγίες, αίσθημα κόπωσης, ινομυαλγία, μυοπεριτοναϊκό σύνδρομο και άλλες ορθοπεδικές και επώδυνες μυοσκελετικές παθήσεις. Η αγωγή με όζον εξατομικεύεται σε κάθε περιστατικό και ανάλογα με την πάθηση χρησιμοποιούνται διαφορετικές συγκεντρώσεις, διαφορετική συχνότητα και διαδικασία εφαρμογής.

Η οζονοθεραπεία συνιστά μία καθαρά ιατρική πράξη, όπου πρέπει να εφαρμόζεται αποκλειστικά από ιατρούς με εξειδικευμένη γνώση, κατάρτιση και εκπάιδευση του αντικειμένου.

Ενδείξεις ιατρικής χρήσης όζοντος

Η οζονοθεραπεία εφαρμόζεται σε πολλές παθήσεις με καλά έως και θεαματικά αποτελέσματα σε κλινικό επίπεδο και αυτό χάρη στον μηχανισμό δράσης της.

Στη Φυσιατρική/Ορθοπεδική χρησιμοποιείται για την κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, στην ινομυαλγία, στο μυοπεριτοναϊκό σύνδρομο, στα μυοσκελετικά επώδυνα σύνδρομα, στην οσφυο-ισχιαλγία, στην κεφαλαλγία–αυχεναλγία και στις εκφυλιστικές αρθρίτιδες (γόνατος–ισχίου). Αυτά τα επιτυγχάνει η οζονοθεραπεία χάρη στην ισχυρή αντιφλεγμονώδη δράση της, στη βελτίωση της παροχής οξυγόνου στους ιστούς και στη χημική λύση της κήλης δίσκου, ανακουφίζοντας από τον πόνο και βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής των ασθενών.

Στη Δερματολογία και Αισθητική Ιατρική ενδείκνυται για έρπητα, ακμή, κυτταρίτιδα, ρυτίδες και για αντιγήρανση. Αυτά επιτυγχάνονται χάρη στην ισχυρή αντιμικροβιακή δράση του, στις λυποδιαλυτικές ιδιότητες και στην αύξηση της παροχής οξυγόνου στους ιστούς.

Ερχόμενη σε επαφή με τον οργανισμό, ενεργοποιεί τον καταβολισμό της γλυκόζης με αύξηση της παραγωγής ATP (κυτταρική ενέργεια), μετακινεί προς τα δεξιά την καμπύλη της αιμοσφαιρίνης με μεγαλύτερη απόδοση Ο2 στους ιστούς και αυξάνει την ελαστικότητα της κυτταρικής μεμβράνης των ερυθροκυττάρων με διευκόλυνση της ροής τους στα τριχοειδή αγγεία. Εφαρμόζεται στη διαβητική αγγειοπάθεια, στον σακχαρώδη διαβήτη, στην ωχρά κηλίδα, στη γεροντική άνοια, στην κατάθλιψη και στην τόνωση του οργανισμού (αθλητές, υπερήλικες κλπ.)

Στην Ογκολογία, ο Dr.Otto Wurberg (Kaiser institute – Berlin) ανακαλύπτει ότι η πρωταρχική αιτία καρκίνου είναι τα χαμηλά κυτταρικά επίπεδα οξυγόνωσης. Αυτές οι μελέτες του χαρίζουν το 1931 και το 1944 το βραβείο Νόμπελ στην ιατρική. Τελευταίες μελέτες αποδεικνύουν ότι όταν οι συγκεντρώσεις σε κυτταρικό επίπεδο Οξυγόνου είναι κατώτερες του 65% (κυτταρική οξυγόνωση<10 mmHg) η πιθανότητα μετατροπής φυσιολογικών κυττάρων σε καρκινικά είναι μεγάλη όπως επίσης και η πιθανότητα μετάστασης των νεοπλασιών και η θνησιμότητα των ασθενών. Σήμερα το όζον χρησιμοποιείται παγκοσμίως σε ασθενείς με νεοπλασματική νόσο αυξάνοντας την οξυγόνωση στο αίμα και επικουρικά στην ακτινο–χημειοθεραπεία αυξάνοντας την αποτελεσματικότητά τους.

Χάρη στη διέγερση του ανοσοποιητικού μηχανισμού που επιτυγχάνει το όζον μετά την χορήγηση του, του αντιφλεγμονώδους χαρακτήρα του, καθώς και της διέγερσης της ενδογενούς αντιοξειδωτικής άμυνας, δρα μειώνοντας τις επιβλαβείς συνέπειες της ανεξέλεγκτης δράσης του ανοσοποιητικού συστήματος στο κεντρικό νευρικό σύστημα και χρησιμεύει σε παθήσεις του ανοσοποιητικού όπως, στη σκλήρυνση κατά πλάκας, Νόσος του Parkinson, στη ρευματοειδή αρθρίτιδα, στο σύνδρομο του Crohn κλπ.

Την τελευταία δεκαετία η Οζονοθεραπεία εμφανίζει μεγάλη εξάπλωση παγκοσμίως (πάνω από 1200 μελέτες στον ιατρικό διαδικτυακό χώρο), αποτελώντας μία πολύ χρήσιμη συμπληρωματική θεραπευτική μέθοδο στην αντιμετώπιση διαφόρων ασθενειών.